Piszesz głupoty, gdyż:
1. film opatrzony jest zarówno muzyką z epoki (vide wspólne posiłki małżonków), jak i współczesną - zabieg ten w moim odczuciu ma sprawić, byśmy patrzyli na postać M.A. nie przez pryzmat wysokiej pozycji społecznej, a jej wieku, by łatwiej było się z nią identyfikować, by łatwiej było zaangażować emocje w opowiadaną historię (w końcu i tak wiemy, że wszystko zmierza do tragicznego końca);
można dyskutować nad kwestią doboru utworów, jednak takie fragmenty filmu jak na przykład te okraszone utworami 'plainsong' czy 'all cats are grey' (oba utwory the cure) bronią pomysłu muzycznego kolażu; można się stroszyć, ale nie mozna powiedzieć, że nie budują one nastroju;
2. można się zżymać na dobór muzyki, ale czyż charakteru epoki nie oddają wnętrza, stroje, zwyczaje, dykt...
3. aktorzy grają co najmniej dobrze, o sztuczności nie może być mowa; warto mieć świadomość rysów charakterologicznych historycznych postaci: otów Ludwik XVI był człowiekiem skrytym, zamkniętym w swoim świecie, interesującym się głównie myśliwstwem (dość powiedzieć, że w dniu ucieczki z Wersalu w swoim pamiętniku zapisał jedynie: brak polowania), człowiekiem, który długo nie interesował się seksualnie kobietami z powodu przypadłości, o której mowa w filmie. co gorsza, jego niechęć do współżycia odbijała się na Marii - w tamtych czasach brak seksualnego pożądania ze strony męża to była wina kobiety. naciskana ze wszystkich stron (matka- Maria Teresa, francuski dwór) Maria musiała sobie radzić z presją ewentualnego unieważnienia małżeństwa, na co, z tytułu aliansu Francji z Austrią nie mogła sobie pozwolić. A przecież była tylko nastolatką. Dodajmy - niewykształconą nastolatką, można by wręcz rzec: trzpiotką. I taką ją widzimy. Jason Schwartzman, Kisten Dunst - dobra robota.
4. kończy się w najlepszy możliwy sposób; lepsze niedopowiedzenie niż nadmiar. zresztą widok delikatnie uśmiechnętej Marii, na której twarz pada promyk wschodzącego słońca (symbolu rodzącego się życia), ma w kontekście rychłej śmierci ciekawe symboliczne, znaczenie;
z tych i innych powodów - 8/10

do wypowiedzi przedmówcy mogę dodać tylko tyle, że XVIII wiek, a szczególnie okres panowania Marii Antoniny, czyli "kolorowe rokoko" to właśnie taki 'sztuczny' czas, gdzie wszystko było sztuczne, pełne intryg. A ludzie (towarzystwo wersalskie) pod pięknymi maskami, ukryci w bogatych falbanach i kokardach byli podstępni i można nawet rzec: źli.

Moim zdaniem muzyka bardzo dobrze dopasowuje się do tamtych czasów.
Rock alternatywny i rokoko są jak rodzeństwo.

Warto by się trochę zastanowić, nim się powie, że "muzyka nie pasuje". No ale takie komentarze są najczęściej autorstwa konserwatystów, dla których film kostiumowy bez muzyki z epoki to przegrana sprawa.

Troche sie zgodze, a troche nie.
Co do gry aktorskiej nie mam raczej zastrzezen (moze dlatego ze mam sentyment do Kirsten) ale film wydawal mi sie za dlugi, wydarzenia strasznie rozwleczone, czasem zaczynalo mi sie nudzic.
No i co najwazniejsze, czytalam ostatnio artykul pewnej facetki od kostiumow. Strasznie krytykowala suknie w tym filmie. Wiekszosc byla stworzona niezgodnie z epoka. Np, ta rozowa z puszkiem wokol. Nie szyto wtedy ubran w takim kolorze bo nie potrafiono takiego otrzymac (czy jakos tak,nie pamietam dokladnie).
Lubie filmy kostiumowe, ale od "Marii Antoniny" jest chyba lepsza "Ksiezna".

Ale mimo to Kirsten rekompensuje wszystko! :D Kocham ja, sliczna, cud miod <3 Tysiac razy lepsza od Angeliny Jolie, nie wiem co ludzie w niej widza, błeee.