Popieram w 100% i cieszę się, że ktoś to w końcu napisał! Ludzie nie rozumieją przesłania filmu, czepiają się o pierdoły, ale to nie sama historia/fakty mają tu pierwszorzędną rolę.

Pełna zgoda. Nie mam chyba nic do dodania.

Pozostaje mi się tylko zgodzić z tym co powyżej napisane!

nie mogę się nie zgodzić. Film bardzo zaskakuję formom przekazu. Dla jednych jest to samobój, a dla drugich genialny zabieg, wykorzystany przez reżyserkę.

Wszystko ładnie i pięknie, popieram niemalże w 80% procentach - o gustach się nie dyskutuje. Bardzo się cieszę, że na tym świecie nadal są ludzie przyjemnie szczerzy. Film zachwycający, wysoka 7 ;-) Jest lekki i utrzymany w bardzo prostej formie, łatwo rozbawia i doprowadza do łez. Odbiega od schematu w przyjemny sposób. Przyznam, że z początku nie podobała mi się Aktorka grająca główną role, lecz po obejrzeniu, zmieniłam zdanie. Jeżeli ktoś liczy na przyzwoicie dobry dramat kostiumowy będący równocześnie biografią silnej kobiety gorąco, polecam Księżną z 2008 roku, w głównej roli obsadzona Keira Knightley.

Obejrzałam "Księżnę", ale przez niechęć do głównej aktorki, miłość do aktorki z "Marii Antoniny" i zafascynowania nietypową realizacją - zdecydowanie wolę tę wersję, chociaż jestem zwolenniczką dzieł bardziej uwzględniających realia historyczne :)

Doskonale rozumiem Twój punkt widzenia i zamiary Sofii Coppoli. Mimo to, to wszystko razem po prostu nie zagrało. Wg mnie ten film był praktycznie całkowicie pozbawiony klimatu, od połowy było już trochę lepiej. Myślę, że główną przyczyną była właśnie współczesna muzyka, która w ogóle W OGÓLE tam nie pasowała. Sofia mogła tak samo, i sto razy lepiej, przedstawić uczucia Marii Antoniny muzyką graną na instrumentach, które były wtedy używane. To po prostu wyglądało strasznie sztucznie - XVIII wiek i muzyka rockowa w tle. I nie chodzi mi o to, że nie podoba mi się ta muzyka, jest naprawdę świetna, po prostu totalnie tam nie pasowała. Nie podobało mi się jeszcze to, że aktorzy mówili po angielsku i to współczesnym językiem. Powinni mówić po francusku! Przecież to była Francja a nie Anglia! Nie rozumiem dlaczego nie zatrudnili francuskojęzycznych aktorów, albo chociaż nie zrobili tego po francusku. To też spowodowało, że film wydał mi się po prostu niezwykle sztuczny.
Oprócz tego, generalnie był dość chaotyczny, w kilku momentach nie wiedziałam co się teraz dzieje (np. była tam scena, że ktoś umarł, chyba dziecko, i nie było w ogóle wyjaśnione, kto, co i dlaczego) i można było łatwo zgubić wątek. Dialogi też nie były najlepsze, a jeśli film miał się opierać na niedomówieniach to może po prostu Kirsten słabo to zagrała, bo jej spojrzenia i miny nie poruszały mnie, nie sprawiały, że czułam to co czuła Maria Antonina. Ten film jest ewidentnie słabo wyreżyserowany. Można było to zrobić o nieeeeebo lepiej.
I to naprawdę wielka szkoda, bo oglądałam Lost in Translation i uważam ten film za arcydzieło. Miałam nadzieję, że ten film będzie miał podobny, cudowny, nastrojowy klimat. Ale niestety go tam nie ma.

Formuła filmu jest niestandardowa - skąd pomysł, ze lepiej sprawdziłaby się muzyka klasyczna??

"Oprócz tego, generalnie był dość chaotyczny, w kilku momentach nie wiedziałam co się teraz dzieje (np. była tam scena, że ktoś umarł, chyba dziecko, i nie było w ogóle wyjaśnione, kto, co i dlaczego) " to akurat była fajna scena i jak najbardziej wyjaśniona - najpierw wieszają obraz z Marią Antoniną i trójką dzieciaczków, a potem to ściągają i wieszają już tylko z dwoma starszymi dzieciaczkami. Żeby to dosadniej pokazać, to trzeba by było pokazać dosłownie scenę śmierci.

Dzięki Ci za ten temat - ubrałeś w słowa moje myśli i zaoszczędziłeś mi trochę czasu, bo sama miałam się zabrać za stworzenie tematu. Film jest naprawdę rewelacyjny i ciekawy, więc jeśli ktoś się zastanawia, czy go obejrzeć, to serdecznie polecam!

dałam Marii Antoninie 8. Ludzie krytykują w tym filmie głównie muzykę. Mnie się spodobał pomysł z muzyką współczesną. Coppola tą muzyką coś pokazuje moim zdaniem. Pokazuje, że wcale tak bardzo się nie różnimy od postaci z XVIII wieku. Brak refleksji, nastawienie na konsumpcję, zepsucie jak widać nie są odkryciem wieku XXI. Ale w głębi czai się coś jeszcze. Maria Antonina gromadzi rzeczy, urządza zabawy - zamiast. Zamiast rodziny, ciepła, uczuć - ma tylko niezliczone pary butów. Czy to nie tak jak my, ludzie XXI wieku ?
Coś mi się jeszcze tli, jeszcze nie do końca odkryłam co jeszcze chciała przekazać Sofia Coppola, ale wiem, że do Marii Antoniny będę wracać.

Dokładnie takie miałam przemyślenia. Przez nawiązania do współczesności, Coppola chce nam pokazać, że historia lubi się powtarzać, a natura ludzka jest niezmienna.

"To nie biografia Marii Antoniny lecz wgląd w jej stan ducha. Jeśli ktoś oczekiwał czegoś innego to jest to tylko i wyłącznie jego problem, a nie filmu."

doskonale zrozumiałem konwencję, tyle, że właśnie jak na tą konwencję wypada to słabo.

dominującym przekazem 'duchowym" jest - pustka, znudzenie i zblazowanie wszystkich postaci. problemy bohaterów są ukazane tak, że przeciętny tekst z serwisu typu plotek czy pudelek ma więcej głębi.

no chyba, że celem reżyserki było ukazanie dworu francuskiego jako bandy zblazowanych, zdziecinniałych nierobów - jeśli tak, to udało się to w 100% i pod koniec filmu człowiek sam ma ochotę dołączyć do paryżan i nadziać "elitę" na widły.

jeśli natomiast celem Coppoli było ukazanie jakiejś straszliwej głębi i trudów życia królowej - no to wielkie pudło. królowa jest tekturowa. niestety, ale tandem Kirsten-Sofia poniósł w tym zadaniu porażkę...

Zgadzam się z przedmówcą. Ten film jest "pudelkiem" opowiadającym o popularnej nastolatce żyjącej w czasach opanowanych przez znudzenie i zblazowanie. Królowa jest tekturowa, a raczej papierowa - posklejana z nagłówków wyrwanych z brukowców, pełnych plotek i spekulacji (jak sama bohaterka przyznaje). Idealnie współgra popowa nutka.
Za to uwielbiam ten film. Jak dla mnie świeży i zaskakujący.

Brawo!

Wreszcie jakaś pozytywna wypowiedź na temat tego filmu! Ja go uwielbiam i mogłabym oglądać go milion razy. Cudowny, przyjemny i barwny.

dokładnie tak! :) Uwielbiam ten film i naprawdę dziwiło mnie, że wiele osób odbiera go tak powierzchownie.

Zgadzam się, świetnie napisane. Uwielbiam ten film, i muzykę, i klimat, i tę cudowną malarskość scenografii -jak żywe obrazy!
Oglądam ten film regularnie, za każdym razem mam dreszcze, gęsią skórkę i łzy...
I chociaż nie przepadam za aktorką głównej roli (wydaje się ciągle senna, nieobecna, mdła do bólu a miejscami taka przaśna), to film uwielbiam!

Po pierwsze i ostatnie - naucz się pisać polszczyzną, to wtedy - być może - uwierzę Ci. Zwrot "rozumieć uczucia" nie istnieje.

a mnie denerwuje to, że jak ktoś źle ocenia to znaczy, że nie rozumie.
NIE, rozumiem i źle oceniam bo gówno i tyle.

BartasBartas : "a mnie denerwuje to, że jak ktoś źle ocenia to znaczy, że nie rozumie.
NIE, rozumiem i źle oceniam..."

To prawda. Też nie pojmuję, co to za maniera imputowania ludziom, którym jakiś film się nie podobał, że go nie zrozumieli i że brak im "otwartości umysłu":) Lub, co jeszcze lepsze, że są "oziębli uczuciowo":):):) ! Doceniam, EtageNoir, zaangażowanie, z jakim pokusiłeś się o nowy wątek, żeby pobudzić ludzi do zastanowienia (doceniam naprawdę), ale ja bym na Twoim miejscu sama się trochę nad sobą zastanowiła. Pozdrawiam Was obu (Ciebie i Bartasa) serdecznie.

Szkoda, że nie znalazłem na liście typu pasującego do mnie. Nie oczekiwałem filmu historycznego czy biograficznego. Muzyka BARDZO mi się podobała (na tyle, że w tle trwa download całego soundtracku, oczekiwania wyostrzone na 8+). Za 'oziębłego, nie rozumiejącego uczuć' sam siebie i otoczenie mnie nie uważa. Ostatnio odświeżyłem sobie 'Między słowami', po seansie postanowiłem postawić 10. Nie musiałem, postawiłem wcześniej. Problem, że w TYM filmie coś nie zagrało. Rozumiem pomysł na historyczną postmodernę ilustrowaną współczesną muzyką, świetnie to zagrało np. w 'Romeo i Julii' Luhrmanna, który 'Maria..' zdaje się momentami podpatrywać. Można też spojrzeć na film jako wariację 'The Virgin Suicides' z 1999 tej samej reżyserki, z tą samą Kirsten Dunst w roli głównej (lubię 'przypadki'). Powiedzmy nawet: Maria to duchowa 'szósta siostra' nastolatek z tamtego filmu. Tyle, że w tym postmodernistycznym (wiem, nadużywam słowa) kotle po podgrzaniu nie zabulgotało. Za dużo składników (nawet dobrych: muzyka! niezłe zdjęcia) źle zmieszanych nie dadzą dobrego smaku, czyżby receptura zła ? Paradoksalnie wpadające w ucho współczesne dźwięki tutaj niszczą spójność filmowej materii. Jak mogłaby wyglądać dopracowana całość pokazuje m.in. niespiesznie filmowany fragment ilustrowany operowym śpiewem - jeden z nielicznych koherentnych fragmentów filmu. Oceniając 'rozumem' dałbym najwyżej 6, ale dziwna wiara w potencjał pani reżyser/scenarzystki, plus sympatia dla jej gustu muzycznego zostawia taki dysonans, że aktualnie wstrzymam się z oceną.

Próżność ludzi dworu, pustka emocjonalna, jaka z nich zionie, jest przytłaczająca - i, jak rozumiem, taka miała być. Mieliśmy wszyscy poczuć dyskomfort, zdziwienie i szok na widok tej emocjonalnej pustki ludzkiej. Myślę, że dodatkowo mieliśmy przemyśleć następujące zdanie - czy co się zmieniło jeśli chodzi o "elity" - władzy, bogactwa? To takie same wydmuszki z pustymi duszami, za to przekonane o własnej wyjątkowości, jak Maria Antonina j jej dwór. Mało tego, Maria Antonina nie chciała przecież źle - nie była krwiożerczą okrutnicą, przeciwnie, miała dobre - i całkiem puste - serce. Przerażająco to brzmi, prawda? Okrucieństwo z niewiedzy, głupoty, powierzchnowności prowadzonego życia. Świetny film.

albo po prostu film o kosmitach :D. Na poważnie to chyba tylko ten wątek jak głęboki jest podział między grupami społecznymi mnie ujął. Co do muzyki współczesnej - możliwe, że to taki element łączący ze współczesnym światem bo przecież nic się nie zmieniło. Ja sam jak oglądam reportaże o indianach z amazonki czy plemieniu z afryki to jestem w szoku. Prawdopodobnie jakby zrobić reportaż o mnie i pokazać jakiemuś "Kulczykowi" to też by mu złote buty z nóg spadły. A jednak. Cechą wspólną i bezdomnego i miliardera jest jedno. Uczucia. Są takie same aczkolwiek mogą wyrażać się w całkowicie odmiennej formie. Gdyby dodać 5-10 minut do filmu można by zrobić studium przekazywania wad i zalet wyuczonych w odruchach bezwarunkowych a wyniesionych z domu. Co by nie było. Na kolana film nie nie rzucił. Ale doceniam potencjał.

No tak typowe. To że film jest nudny a muzyka nie ma uzasadnienia ani nawet minimum jakości godnej filmu wielkiego formatu - to tylko wina tych przygłupich widzów, którzy oglądali film do końca tylko dlatego że było im niezręcznie wyjść z kina. Jedno jest pewne ja drugi raz do tego filmu nie wrócę.

Rzecz w tym, że to, czy coś kogoś nudzi jest sprawą bardzo subiektywną. Mnie nierzadko nudzą przygodówki i akcyjniaki, bo jak film jest nadmiernie wypchany wydarzeniami, a twórcy nie poświęcają czasu na zbudowanie postaci, na których człowiekowi zależy, zaczynam się czuć znużona i szybko staje się mi obojętne, co się dalej będzie działo.

Wiele osób uważa literaturę klasyczną za nudną i nie świadczy to nijak o jej jakości.

Co do muzyki - do mnie też nie w każdym momencie trafiała, ale z drugiej strony podoba mi się sam fakt, że twórcy postanowili poeksperymentować, bo kiedy wszyscy wybierają identyczne, bezpieczne, sztampowe rozwiązania, kręcenie kolejnych, nowych filmów przestaje mieć jakikolwiek sens - ileż razy można oglądać to samo, tylko z inną obsadą?

Ja chciałabym wrócić do "Marii Antoniny", co więcej, żałuję, że nie oglądałam jej w kinie. Nie dlatego, iż uważam ją za szczególnie dobre dzieło - moja wiedza o kinematografii i technikach filmowych jest zbyt mała, abym była skłonna na tym etapie życia ferować tego typu wyroki - lecz dlatego, że seans stanowił dla mnie ciekawe doświadczenie, a do tego mogłam nasycić oczy feerią kolorów i kształtów, co samo w sobie sprawiło mi sporą przyjemność.

całe szczęście, że mamy tak wspaniałych ludzi, jak TY. Bez CIEBIE tonęlibyśmy w otchłaniach ciemnoty, kompleksów, głupoty, ujawnionych zupełnym niezrozumieniem filmu, a co gorsza słabą jego oceną, przy TWOJEJ dobrej ocenie. Jeszcze bardziej cieszę się, że masz kilku popleczników, którzy ratują naszą ciemną grupę i dają nam nadzieję na przyszłość. . Na szczególne podkreślenie zasługuje też to, że na podstawie zdawkowych, bardzo krótkich i nielicznych wypowiedzi udało Ci się nie tylko zdiagnozować te słabości, a może trafniej byłoby: ułomności niekompetentnych komentatorów, ale także dokonać klasyfikacji całej społeczności, rozmawiającej o tym filmie.

Komentarz w punkt.
Pierwsza wypowiedż EtageNoir jest pretensjonalna jak sama Maria Antonina. Film się nie podobał, bo go nie zrozumieliście - ale za to ja zrozumiałem i teraz was oświecę swoim jałowym i egzaltowanym truciem.

Widziałam ten film lata temu i teraz wróciłam do niego po obejrzeniu Jeanne du Barry. Po latach uderzyło mnie nawet bardziej niż wtedy wybielanie przez Copollę Marii Antoniny, pokazywanie tej pustej, próżnej, zepsutej i oderwanej od rzeczywistości prototypki współczesnych celebrytek, jako biedną skrzywdzoną dziewczynkę, bo ojej, czuła sie zagubiona na dworze. Mając minimalną wiedzę historyczną o warunkach panujących wśród ludu we Francji i o stosunku do nich Marii Antoniny, nie da się jej współczuć ani rozumieć.
To tak jakby ktoś zrobił film o biednym, zagubionym hejtowanym Jeffie Bezosie i wymagał od publiki żeby mu współczuła i się z nim utożsamiała.

Warto zobaczyć ten film?